Na zestien jaar zouden we ons huis verlaten. Mijn eerste reactie was opluchting want als kind vond ik het een zeer beangstigende plek. Enige tijd later begon ik echter een soort verlies gewaar te worden. Ik was bang dat het oude huis me zou ontglippen, alsof ik dan iets belangrijks kwijt was. In Trennungslinie duik ik onder in mijn herinneringen. Ik verzamel puzzelstukken in mijn hoofd, allemaal intuïtieve impressies die mij blijven achtervolgen. Aan de hand van mijn jeugdherinneringen fotografeerde ik het huis dat we na al die jaren zouden gaan achterlaten. Alle beangstigende en kenmerkende dingen legde ik vast met mijn camera. Hetzelfde deed ik met mijn geboortedorp in Duitsland. De herinneringen aan dit dorpje zijn heel vaag en kinderlijk, gevuld met kleur en zonneschijn, in tegenstelling tot mijn oude woonplaats in België. Bij beide plaatsen probeerde ik de sferen en gevoelens van het mentale beeld dat ik erover geschetst heb vast te leggen. Trennunglinie is het verhaal van twee zeer verschillende plaatsen en wat deze in mijn hoofd hebben achtergelaten.

After sixteen years we were leaving our house. My initial response was a sense of relief, because the place had always frightened me as a child. But after a while I started to feel a certain loss. I was afraid the old house would slip away from me, and that I would have lost something important if that happened. In Trennungslinie, I immerse myself in memories. I collect pieces of the puzzle in my mind, all of them intuitive impressions that keep haunting me. Guided by memories of my youth, I photographed the house that were leaving after so many years. I captured all of the frightening and distinctive things. I did the same in my native town in Germany, a town the memories of which are quite vague and childish, full of colour and sunshine — so unlike those of of my old home in Belgium. For both places, I have tried to capture the atmosphere and emotions of my mental picture of them. Trennungslinie is the story of two radically different places and the traces they have left inside my head.