De Aardappeleters is een alternatieve manier om economie te bekijken. Een uitgepuurde en geconcentreerde blik op arbeid als weerwerk tegen de talloze kwantitatieve studies. De nachtelijke Antwerpse haven als decor en een reeks brieven van Vincent van Gogh, brengen ons een poëtische film die als interpretatie van het bekende schilderij De Aardappeleters (1885) gelezen kan worden. Terwijl de film iedere evolutie en efficiëntie negeert, komen we dichter bij de lichamen in beweging en in rust die in tijden van doorgedreven automatisatie nog zelden zichtbaar zijn.

Bio / Credits

een film van Ben De Raes

The Potato Eaters is an alternative way of looking at economics, a pure and concentrated outlook on labour in response to the numerous existing quantitative studies. The Port of Antwerp at night and a series of letters by Vincent van Gogh make for a poetic film that can be read as an interpretation of van Gogh's famous painting The Potato Eaters (1885). As the film does not consider processes of evolution or matters of efficiency, we come closer to the core of economy: human bodies at work and at rest, which are rarely seen in cinema in times of extensive dehumanized automation.