Ik heb veel gezichten gezien, ben er veel geweest. Als kind zag ik wat volwassenen zoal fout deden en nu zie ik als volwassene waar de kinderen zich terecht druk over maakten. Ik begrijp dat men enkel groots kan zijn door zich klein te maken, wanneer de drijfveren en verlangens niet in leugens liggen besloten, daartoe gedreven door een maatschappelijk meesterbrein. Toen het geschater van de kinderen aan de nihilistische deur werd gezet, bleven we achter in een kamer, niet wetend welk koekje eerst te eten en van welke fles vervolgens te drinken. We achtten onszelf gigantisch in vergelijking met ons van het lichaam onthechte hart. Als wij het ultieme offer moesten brengen en het meest geliefde lichaamsdeel moesten opgeven, dan zouden we niet beter weten dan ons brein aan te wijzen omdat de rationalisatie van het verlangen ons niet zou raken maar een hart dat sinds onze jeugd is bevroren.

I have seen many faces, have been many as well. As a child I saw what grown-ups did wrong, as a (sort of) grown-up I see what children were right about. I see that one can only be great by being small, when motivations and desires are not wrapped up in lies, coerced by a society master-brain. When the children's laughter went out the nihilist door, we found ourselves stuck in a room, like some sort of Alice, not knowing which cookie to eat first, what bottle to sip next. We found ourselves huge compared to our small hearts, separated fro our bodies. If the ultimate sacrifice had to be made and we had to give up the most precious part of our bodies, we would not know any better than to give up our brains because the rationalization of desire would not strike ourselves, but a heart frozen since childhood.