Het doel van mijn werk is het scheppen van een ervaring die door het lichaam begrepen wordt en veeleer persoonlijk is. Een tweede zaak die ik op het oog heb is de verantwoordelijkheid (en daardoor ook vrijheid) van interpretatie. Ik begon mijn onderzoek met het afspelen van willekeurige geluiden uit verschillende kanten van een verduisterde ruimte. Ik keerde mij af van visueel dominant materiaal om een zekere onderdompeling te bewerkstelligen. De donkere ruimte werd een gezel en een bron van mogelijkheden. De regelmatige pauzes in het audiomateriaal stoorden me zodat ik besloot mijn eigen opnames te maken. Dat materiaal bestaat uit een verzameling geluiden waar ik toevallig in het dagelijkse leven op stootte, vooral 's nachts. Laat het duidelijk zijn dat ik geluid vind en dus niet maak. Ik was gewoon aanwezig om op het knopje te drukken. Ik gebruik die opnames als in elkaar verweven texturen. Ik wou mezelf daarbij zoveel mogelijk uitfilteren, hoeweel dat onmogelijk is. Ik manipuleer het geluid niet met effecten of door een verhaal proberen te vertellen. Zoals Roland Barthes opmerkte: 'Het verhaal is eenvoudigweg... gewoon daar, zoals het leven zelf.'

Bio / Credits

First of all I would like to thank my mentors David Weber-Krebs and Christel Stalpaert for their guidance, patience and openmindedness. I am very grateful to Henk Kok for his support, who kept believing in me and reminded me of what I have in stall, Sjoerd Paridaen for creating opportunities in the department, Eric Langedoen for the technical support and Evert Defrancq for giving me a beautiful workspace for the last months of my stay on KASK. Grattitude to everybody I met on KASK, people I worked with became colleages, inspiratiors, gurus, friends and loved ones.

My work intends to create an experience that is felt inside the body and rather particular to each member of the audience, for you to really feel the responsibility (and freedom) of interpretation. I started my research by playing random sounds from two sides of a dark space. I turned away from visually dominant input to create immersion. The vast dark space is a companion and a pool of possibilities. I disliked the pauses in the audio tracks so I decided to use my own recordings. This material consists of a collection of sounds I stumbled upon in daily life, mostly by night. To be clear, I find sounds, I do not create them; I was just present there and merely pushed the button on the recorder. I treat the recordings as textures that are weaved together. I wanted to remove myself as much as possible, though that is of course impossible. I don't manipulate the recordings by using sound effects or by creating a narrative. As Roland Barthes observed: 'narrative simply is ... simply there, like life itself.'