Voor haar recente werk haalde Emma Mortier haar inspiratie uit de natuur, meer bepaald de zee. Vooral de kleuren van de zee aan de kusten van Rio De Janeiro hebben haar geraakt. Ze merkte dat de zee niet blauw is en de stranden niet zandbruin, maar dat de zee meer groen en grijs in zich draagt en dat de stranden rood zijn na hoogtij. Door de Braziliaanse stranden als uitgangspunt te kiezen, brengt ze de natuur binnen in een omgeving waar ze niet in al haar idyllische schoonheid kan worden bewonderd, maar waar enkele elementen ervan worden geïsoleerd. Na het maken van enkele schilderijen op de stranden van Copacobana en Ipanema ging ze aan de slag in haar atelier. De schilderijen ontwikkelden zich verder aan de hand van zelf gemaakte foto’s. Naast indrukken van de zee zijn er in haar schilderijen ook vormen te bespeuren die aan bergen doen denken. Ze verwijzen naar de traditionele vorm van het landschapsschilderij. Bijkomende vormen maken het schilderij los van deze beeldende oorsprong en maken dat het zelf, als schilderij, op de voorgrond treedt.

Carla Van Campenhout

For her recent works, Emma Mortier drew inspiration from nature, and the sea in particular. She was touched especially by the colours of the sea at the Rio De Janeiro coast. She noticed that the sea is not blue, nor the beaches sandy brown, but that the sea contains more green and grey, and that the beaches are red after the high tide. By taking the Brazilian beaches as a starting point, she introduces nature to an environment where it cannot be admired in all of its idyllic beauty but where it can only be isolated in fragments. After completing a number of paintings on the Copacabana and Ipanema beaches, she got to work in her studio, where more paintings were developed on the basis of photographs she had made. In addition to impressions of the sea, there are also elements in her paintings that are reminiscent of mountains. These refer to the traditional format of the landscape painting. Additional forms detach the painting from its figurative origins and push it into the foreground itself, as painting.
(Carla Van Campenhout)