Memoria is een voortgezet onderzoek naar figuren en spelmogelijkheden. Het vertrekpunt en de hoofdvraag binnen de voorstelling is hoe we precies sporen nalaten. Hoe bewust of onbewust we sporen nalaten en hoe sterk sommige van die sporen kunnen zijn dat ze nog lange tijd door ons hoofd blijven spoken. Aan de hand van spullen en spel probeer ik een bepaald leven beetje bij beetje te reconstrueren, al lijkt zoiets door verval, techniek en subjectieve bronnen een quasi-onmogelijke opdracht. In de voorstelling probeer ik mijn ontmoeting en omgang met het materiaal duidelijk te maken. Alle spullen zijn verbonden met 1 bepaalde tak van mijn familie en het merendeel daarvan is zelfs gelinkt aan één bepaalde persoon, namelijk Blanche Verriest, een reeds in 1974 overleden tante van mij. In Memoria probeer ik op mijn manier om te gaan met een verlies van een persoon die ik nooit gekend heb maar die ik wel mis.

Bio / Credits

Spel en Creatie: Ilan Daneels
Speciale dank aan: Sven Ronsijn, Wannes Gyselinck, Leo Verlinden, Mathilde Strijdonk, Fabrice Delecluse, Frederik Le Roy, Yuri van der Hoeven, Kirsten Mariën, Didier Verriest, Stefaan van Brabandt, Luc Nuyens, e.a.

Memoria is a thorough investigation into characters and performance options. The starting point and main issue in the performance is the question how we leave traces. How, consciously or unconsciously, we leave traces, and how these traces can be so potent as to haunt us long afterwards. Through objects and the act of playing I attempt slowly to reconstruct a particular life, even though decay, technique, and subjective source material make this pretty much impossible. In the performance, I try to show my encounter with and manipulation of the material. All objects stem from one branch of my family, and the bulk of it is tied to one particular person: Blanche Verriest, an aunt of mine who passed away in 1974. In Memoria, I search for a way to deal with the loss of someone I never knew, but still miss.