Als illustrator werk je vooral samen met een schrijver, uitgever of met je eigen verhalen. Ik wou hier wat mee spelen en kinderen betrekken. Ik vroeg ze om verhalen te schrijven en er vervolgens tekeningen bij te maken. Samen met hen creëer ik een verhaal dat nooit helemaal vastligt zodat elk kind er zijn eigen vervolg op kan geven. Daarna vat het ‘spelen’ aan en laat ik hun personages optreden binnen de tekeningen die ikzelf en anderen gemaakt hebben. Wat mij vooral boeit is de absurditeit en verwarring wanneer je naar mijn opstellingen of presentaties kijkt. Vaak een muur vol illustraties in alle formaten, stijlen en kleuren. Alles lijkt door elkaar te vervloeien. Elke pagina heeft een eigen verhaal maar vult de totale structuur en verhaal lijn verder aan. Op den duur wordt het onduidelijk waar mijn tekeningen zich bevinden en waar die van de kinderen. Zodoende speel ik ook op mijn beurt een spel met de toeschouwer. Zo ontstond het verhaal en titel van mijn masterproef: ‘een boef in de ruimte’.

In most cases, as an illustrator you work either with an author and publisher, or with your own stories. I wanted to challenge that, and involved children whom I asked to write stories and make drawings for them. Together with them, I create a story that is never entirely fixed, so that each child can invent its own continuation. Then the ‘playing’ begins, and I introduce their characters to the drawings made by myself and others. What fascinates me above all is the absurdity and confusion that arises when looking at my installations or presentations — often a wall full of illustrations in all manner of sizes, styles and colours. Everything appears to blend together. Each page has its own story, wile also complementing the total structure and plot. Eventually it becomes unclear where my drawings are and where those by the children are. So the game also involves the viewer …