Mijn stotteren zag ik altijd als iets negatiefs. Het was een fout die te vermijden viel en ik schaamde mij ervoor. Net omdat het een gevoelig onderwerp was, wou ik het eerder verbannen dan aanhalen. Omdat het zwijgen lang genoeg heeft geduurd, wil ik nu toch de dialoog aangaan. Hierbij analyseer ik mezelf en mijn gestotter. Kan ik mijn gedachtegang visualiseren? Kan ik de kern van het stotteren toonbaar maken? Ik geef een inkijk in mijn persoonlijke leven en ga op zoek naar mijn eigen ruimte om me hierin te ontplooien. Geen vermijdingsgedrag meer, ik stel mezelf tentoon aan mezelf en aan het publiek. Een zwakte wordt een sterkte.

I always regarded my stammering as a negative. It was an avoidable defect and I was ashamed of it. Precisely because it was a sensitive subject, I wanted to banish rather than mention it. But I’ve kept this silence for too long now, and I want to address the matter. In this work I analyze myself and my stammering. Can I visualize my train of thought? Can I show the essence of stammering? I open up part of my personal life and search for my own space to improve myself. No more evasive behaviour: I put myself on display, for myself and for the public. A weakness becomes a strength.