Deze beelden vonden ooit hun thuis in een digitaal rijk. Daar waren zij gerust en dienden hun doel. Ik benader mijn werk graag in termen van een parcours. Een soort chronologie of stappenplan zeg maar die deze afbeeldingen voorafgaat. Maar nog liever heb ik het over een binnenweg. Een weg die ik neem om deze beelden onbevangen te kunnen ontmoeten. Deze versnelde manier van struinen verschaft mij niet alleen toegang tot deze beelden maar lijkt ze mij - omwille van de afstand tussen ons - ook cadeau te doen. Wanneer deze beelden hun nest verlaten en gescheiden worden van hun context kunnen ze een oneindig aantal transformaties ondergaan. Zij laten mij toe een spel te spelen, waar beelden als woorden de structurele samenhang van proza achterwege laten en zo een eigen taal proberen te ontwikkelen. Ze gunnen zichzelf een identiteit door ieder moment van gedaante te kunnen veranderen.

These images were once at home in the digital realm. They were content there, serving a purpose. I like to approach my work in terms of a trajectory. A kind of chronology or step-by-step that precedes these images. Still better, however, I like the concept of the shortcut — a road I take in order to encounter these images with an open mind. This quicker way of rummaging about not merely gives me access to these images, because of the distance between us it seems to present them to me as gifts. When these images leave the nest and get separated from their context, they can undergo an endless amount of transformations. They allow me to play a game in which images are like words that leave behind the structural coherence of prose to develop their own language. They grant themselves an identity by their potential to transform at any given moment.