De gesmokkelde morfine kwam uit België nota bene. Kara was zes toen haar grootvader aan diabetes overleed. Haar held, haar toeverlaat bracht zijn laatste paar dagen door zonder de helse pijnen van de gangreen. // “The Qur’an says, for men and women equally: ‘Thou should lower thy gaze’.” – Ik gooi terug: “Do you lower ‘thy gaze’ for other women?” – “Of course not!” We gieren het uit. Ik had geen ander antwoord verwacht, niet van haar. // De angst kwam langzaam, bij het vuurwerk op Oudjaarsavond dat als inslaande bommen klinkt. Dan is er blinde paniek, twintig jaar nadat het dorp effectief plat gegooid werd. Niet toen Sona dertien was. Toen was ze Super Woman.

Nachtelijke gesprekken hebben een heel eigen karakter. Het duister mantelt en creëert haar eigen intimiteit en bedachtzaamheid. In ‘Witte nachten’ van Dostojevski dwaalt de ik-persoon door nachtelijk Petersburg en ontmoet er een wanhopige vrouw met liefdesverdriet die hij zijn welwillend oor leent. Vijf nachten op rij loopt het verhaal. Niet het verhaal an sich neem ik als uitgangspunt, maar wel de idee van nachtelijke, emotionele ontmoetingen. Los van culturele context, pols ik naar grote emoties en de cruciale gebeurtenissen die daaruit ontstaan.

The smuggled morphine came through Belgium. Kara was six when her grandfather died of diabetes. Her hero spent his last days without the agonizing pains of the gangrene. // “The Qur’an says, for men and women equally: ‘Thou should lower thy gaze’.” – I throw back: “Do you lower ‘thy gaze’ for other women?” – “Of course not!” We burst out laughing. I didn’t expect any other answer, not from her. // The fear came slowly, at the fireworks on New Year's Eve which sounds like bombing. Then panic strikes, twenty years after the village was razed. Not when Sona was thirteen. Then she was Super Woman.

Night talks are peculiar. The darkness enwraps, and creates its own intimacy and thoughtfulness. In Dostoyevsky’s ‘White Nights’, the narrator wanders through Petersburg at night and meets a heartbroken woman he willingly lends his ear. The story runs five consecutive nights. The narrative as such is not my starting point, yet I do use the idea of nocturnal, emotional encounters. Irrespective of cultural context, I inquire into intense emotions and the crucial events emerging from them.