Ich bin ein Grosse Fresser is een tentoonstelling met levende sculpturen. Gebaseerd op Calvino's Kosmikomische verhalen en Kafka's kortverhaal De gemeenschap.

Christophe Van Gerrewey over Kosmikomische verhalen in PANIEK IN HET HEELAL:

"Zo vertelt Qfwfq wat hem en zijn naasten is overkomen nadat de zon begon te stralen en het licht in het heelal werd aangeknipt; nadat de materie niet langer geconcentreerd was in één punt maar samen met de ruimte begon te expanderen; nadat de Aarde een atmosfeer kreeg die de zonnestralen filterde en de kleuren tevoorschijn bracht; nadat de beenvissen hun vinnen onder hun lichaam draaiden en op het land gingen leven; nadat Qfwfq de laatste dinosaurus werd – helaas zonder dat de anderen (‘de Nieuwen’) hem nog als dinosaurus herkenden; of nadat de weekdieren vanuit een verlangen naar zichtbaarheid schelpen rondom zichzelf kweekten."

Kafka - De gemeenschap:
Wij zijn met vijf vrienden, wij zijn eens achter elkaar uit een huis gekomen, eerst kwam de ene en ging naast de deur staan, toen kwam of liever gleed zo licht als een druppel kwikzilver glijdt, de tweede uit de deur en stelde zich niet ver van de eerste op, toen de derde, toen de vierde, toen de vijfde. Ten slotte stonden wij allemaal op een rij. De mensen merkten ons op, wezen naar ons en zeiden: die vijf zijn uit dat huis gekomen. Sindsdien leven wij te zamen, het zou een vreedzaam leven zijn, als zich niet voortdurend een zesde wilde aansluiten. Hij doet ons niets, maar wij vinden hem lastig en dat is al genoeg; waarom dringt hij zich in waar hij niet gewenst is? Wij kennen hem niet en willen hem niet in ons groepje opnemen. Wij vijven hebben elkaar vroeger weliswaar ook niet gekend en, als je wilt, kennen wij elkaar nu ook niet, maar wat bij ons vijven mogelijk is en verdragen wordt, is met die zesde niet mogelijk en wordt niet verdragen. Bovendien zijn wij met ons vijven en wij willen niet met ons zessen zijn.

Bio / Credits

Fotografie: Lize Pede, Mario Leko, Jan Lietaert Vindevogel
Technische assistentie: Reinout Dewulf, Robbert Goyvaerts, Marie-Christine Borgonjon en Jeroen Pede
Techniek: Simon Vanheukelom
Kostuum: Philip Nock en VVG Alveringem

Voetballers:
Adrian Sack
Katrijn De Cooman
Lieselotte Dekeyzer
Seppe Cossyns
Gytha Parmentier
Tiemen Van Haver
Geert Belpaeme
Larissa Viaene
Yemi Oduwaele
Loes carrette
Evelyne Bleijenberg
Simon Vanheukelom
Mario Leko

Pianist:
Jan Vanlerberghe
Vleesmodel:
Jolien Nayaert
Margot Deroose

Dankuwel! Dankuwel, heer erg dankuwel:
Ronnie Pede en Marie-Christine Borgonjon, voor de autorijlessen, het verven, de soep en de steun.
Robbert & Frank, Frank & Robbert, voor het gebruik van jullie atelier en de steun.
Mitze en Otis, voor de transformers en de liefde, Jeroen en Klaas, voor de tips en helpende handen.
Martine Clierieck, dankuwel, gij goeje gij.
Steffie Van Cauter, dankuwel voor de rust en het vertrouwen.
Hilde d'Hayere, dankuwel voor de structuur en de uitdagingen.
Sixpack: Thomas ,Silveer, Reinout, Marc, Yves en Mark, mogen jullie nog vele ruiten bezingen.
Adja, Adrian, merci om jullie zo spontaan in dienst van mij te stellen.
Alexandre Lowie, merci, o hulplijn, der schrijnwerkersleken.
Darya Gantura, dankuwel voor de skype gesprekken.
Simon Vanheukelom, dankuwel, gij rots in de branding.
Jasper pollet, merci om mij te helpen een gat te graven in de tuinen van de School of Arts.
Robbert Goyvaerts, mijn beste vriend, dankuwel om voor mij te zorgen, mijn gezeur te aanhoren en mij dan nog graag te zien en ik u ook.
Minna and Karl, thanks for the drinks.
René Van Gijsegem en Sjoerd Paridaen, dankuwel voor dit zeer leerrijk jaar.
Dankuwel klasgenoten, dankuwel ex-klasgenoten en dankuwel iedereen die mij heeft geholpen dit jaar.

‘Ich bin ein Grosse Fresser’ is an exhibition with living sculptures, based on Calvino’s ‘Cosmicomics’ and Kafka’s short story ‘Fellowship’.