Het werk is een soort beredeneerde verwarring.
Het speelt een spel met de regels van perspectief, compositie, lichtinval. De schilderijen zijn vaak in verschillende vlakken verdeeld, en de afzonderlijke vlakken krijgen elk hun eigen afzonderlijke wetten, maar zitten wel binnen hetzelfde schilderij. Ze spreken elkaar tegen.


Ook op inhoudelijk vlak zit er een grote tegenstrijdigheid. De dingen worden onthecht uit hun context, en binnen hetzelfde beeld geplaatst. De beelden zijn samengebracht op een manier die we niet verwachten.


Zoek dan met je intuïtie naar metaforen en narratieven.
Er wordt wat gelachen met de schoonheid.
Maar er blijft een zoektocht naar esthetiek, volgens mij, bijna altijd aanwezig, alleen worden de beproefde methodes om deze te bereiken in vraag gesteld en geanalyseerd. Deze bewuste strijd tegen gemakkelijke keuzes uit zich in een oeuvre dat in zijn geheel erg verscheiden is, de eenheid bevindt zich in de methode, maar niet zozeer in het uiteindelijke beeld.
Door Johannes Arnauts; ongeveer, April, 2015.