Een constant veranderende omgeving fnuikt mijn stabiliteit. Kortstondige pleziertjes zorgen voor een dagelijkse dosis vergetelheid. Maar in die lethargische staat dreig ik nog breekbaarder te worden. Ik kan geen fort bouwen op het rivieroppervlak en de gefaalde pogingen daartoe zijn mij een bron van lijden. Aangezien ik mijzelf als slachtoffer beschouw, is dat de donkere zijde van mijn zwakte. Angst leidt tot agressie. Ik ben een speels dier dat bereid is om terug te slaan, al is het ergste waarin een slachtoffer kan veranderen wel een aanvaller. Als ik mijn nachtmerries als een beest opvat, moet ik weten hoe de carnivoor te temmen om zijn kracht op een bewuste manier te hergebruiken. Dat is de enige manier om uit de vicieuze slachtoffer-aanvallercirkel te ontsnappen. Mijn sterfelijkheid is daarbij een gids.

A constantly changing environment destroys my stability. Evanescent pleasures are my dose of oblivion, but in this lethargy I become more fragile. I can't build a fortress on the surface of a river and the failed attempts make me suffer. Considering myself a victim – this is the dark side of my weakness. The fear gives birth to aggression. I am a fearful animal ready to fight back. The most dreadful thing a victim can become is an attacker. If I imagine my nightmares as a beast, I must know how to tame the carnivore, in order to use its power consciously. This is the only way for me to break the victim–attacker circle. My mortality is my guide.