Sinds de komst van digitalisering is er heel wat veranderd op vlak van (grafische) vormgeving. Informatieoverdracht evolueert van het analoge naar het digitale en dagelijks ontwikkelen er zich nieuwe (digitale) mediakanalen. Het dynamische karakter van het digitale gegeven resultuurt in een interactieve, modulaire manier van communiceren terwijl de analoge varianten vastroesten in hun statische vorm. Maar die vastheid in grafische vorm evoqueert ook een zekere herkenbaarheid, een eigenheid die hem typeert waardoor we kunnen spreken van archetypes. Maar is deze grafische vorm nog relevant in de huidige digitaal gedomineerde wereld?

Naar het voorbeeld van Exercices de Style (1947) van Raymond Queneau, resulteerde deze vraagstelling in grafische stijloefeningen en tracht ik de zogenaamde archetypes van een nieuwe, relevantere beeldtaal te voorzien. De geuniformiseerde standaard papieren dragers vormen de basis van dit grafisch artistiek onderzoek waar ik via vorm en typografisch experiment een alternatieve nieuwe kijk op oude media wil bieden.

Digitalization has brought tremendous changes to (graphic) design. The transfer of information evolves from the analogue to the digital, and every day new media channels are developed. The dynamic nature of the digital results in an interactive, modular way of communicating, while the analogue variants get bogged down in stasis. But this graphic constancy also evokes a certain recognizability, a distinguishing individuality that makes them archetypes. But are these graphic forms still relevant in today’s digitally-dominated world?

Taking a cue from Raymond Queneau’s ‘Exercices de Style’ (1947), I developed a series of style exercises to study these questions and create a new, more relevant language for these so-called archetypes. The standard, uniform paper surface becomes the basis of this graphic-artistic research in which I use form and typographical experiment to arrive at an alternative, new view on old media.