Mijn masterproef bestaat uit verschillende onderdelen. Enerzijds het schrijven van posttonale composities en een schoolfuga centraal, anderzijds heb ik me verdiept in het humaniseren van MIDI. In mijn scriptie verken ik de mogelijkheden om de notatie die enkele 20e-eeuwse componisten hanteerden, als referentie te gebruiken voor intelligente muzieksoftware. Waar liggen de mogelijkheden en beperkingen van hun notatiesysteem en hoe bruikbaar is het om een technologische uitvoerder ‘muzikaal’ te laten klinken, zonder de parameters achteraf nog handmatig aan te passen. De principes die ik hier verken, komen van pas bij mijn stage bij Stichting Logos, waar ik voor het robotorkest MIDI-orkestraties maak van Kurt Weills ‘Dreigroschenoper’.

Bio / Credits

Lara Van Wynsberghe (Arolsen, 1990) is gefascineerd door muziek, theater en technologie. Met de droom voor ogen om orkestraties te maken voor theaterproducties, bleef ook steeds het gebruik van technologische middelen op haar pad. Ze heeft ervaring als opnametechnicus, (MIDI-)orkestrator, sounddesigner en als toetseniste. Sinds kort is ze ook regelmatig te zien met haar geliefde grote bruine schoonheid: de contrabas.

My master’s project consists of several parts. I have composed a series of post-tonal works and a school fugue, and I have also worked on the humanization of MIDI. In my thesis, I explore the potential of the notation methods used by a number of 20th-century composers to serve as references for intelligent music software. I considered the opportunities, limitations, and the workability of their systems for making a technological performer sound ‘musical’ without additional manual adjustment of parameters. This research was applied in practice during my internship with Logos Foundation, where I create MIDI orchestrations of Kurt Weill’s ‘Dreigroschenoper’ for the robot orchestra.