Na vele omzwervingen door huis en verleden, met kamerbrede tekeningen, klank- en tekstfragmenten uit haar eigen omgeving, staat het plastische en performatieve werk van Louisa nu in de monumentale steigers van een Masterproef
Hiervoor begeeft Vanderhaegen zich op nieuw en onontgonnen terrein. Tijdens het werkproces heeft Louisa niet gekozen voor de bekende, veilige paden. De letterlijke beschrijving van het eigen universum en territorium heeft plaats gemaakt voor een meer universele, multimediale en abstractere aanpak. De vroegere werken worden verknipt, bewerkt en vorm gegeven in collages, 3-dimensionale sculpturen, installaties met/ en (video)-projecties. Overal vinden we de wisselende schaal van intro- en extraverte verhoudingen terug. Speels en krachtig.
Al deze elementen van voorgaande research blijven gelden maar worden in een andere context geplaatst. Waar vorige werkstukken focusten op plastisch, abstracte performance- installaties wordt in ‘die andere’ letterlijk het theatrale podium betreden.
Het narratieve aspect heeft het té vrijblijvende en gesluierde Spoken Word- gefluister gedwongen tot een eigenhandig geschreven theatermonoloog. Vanderhaegen zoekt naar de twillght zone tussen spelen en zijn. Ze gebruikt daarvoor de conventies van wat we toneel durven noemen. Plaats, tijd en ruimte: een opstelling à l'Italienne. De toeschouwer achter de onzichtbare vierde wand krijgt een vaste plaats toegewezen.
Vanuit de positie van een meisje/vrouw onderhoudt Louisa zelf ons met een ingestudeerd verhaal hoe die vrouw de andere observeert. Soms wat surrealistisch en met een taal waar het hele lichaam spreekt. De handen, de mimiek, de aankleding krijgen een nieuw jasje aangemeten. Objecten, projecties en licht worden in één doorlopende voorstelling ingepast en maken integraal deel uit van de lineaire structuur van het stuk.
In Vanderhaegen’s producten en producties lezen we een heel persoonlijke hand. De hand van een fijngevoelig kunstenaar die niet voor één gat te vangen of te vatten. We zien haar aan het werk op de grens van geactiveerde ruimte in de ‘white cube’ en/of in-situ projecten. Deze keer treffen we haar in de theaterzaal.
René van Gijsegem
van en met Louisa Vanderhaegen en Louise Crabbé
kostuum Hilde Vanfleteren
Met bijzondere dank aan Wim De Pauw, René Van Gijsegem, Sjoerd Paridaen, Evert Defrancq, Rémie Vanderhaegen, Koen Vanderhaegen, Hilde Vanfleteren, Taco Verschaeve, Joost Lambert, Sibran Sampers, Kristof Van Gestel, Lars Kwakkenbos, De Strik, Rachel Gruijters, Jolien Naeyaert, Lize Pede, en nog velen die ik op mijn pad tegenkwam en hier nù vergeet te bedanken, bedankt!
“In Vanderhaegen’s products and productions, we discern a personal hand. The hand of a perceptive artist who resists easy classification of interpretation. She works in the borderland between activated white cube spaces and site-specific work. This time, we encounter her in the theatre.”
René van Gijsegem